1 stycznia 2022 roku WHO oficjalnie wdrożyło nową międzynarodową klasyfikację chorób i zaburzeń – ICD-11, która zastąpiła obowiązującą do tej pory klasyfikację ICD-10.
Mimo, że państwa członkowskie mają 5 lat na jej wdrożenie, oraz że polskie tłumaczenie miało się pojawić dopiero w listopadzie 2023, Polska już w 2019 roku zobowiązała się deklarację przyjąć i nie zgłaszając żadnych uwag, rozpoczęła wdrażanie tego podstawowego narzędzia medycznego. Podobnie jak w przypadku zmian w IHR – polscy urzędnicy implementują prawodawstwo, o którym nie mają pojęcia. Poprzednia wersja ICD obowiązywała przez 30 lat.
Tymczasem nowa klasyfikacja niesie z sobą istotne zmiany – zamiast pojęcia płci biologicznej wprowadza się termin „gender”, manipuluje się pojęciem pedofilii, definitywnie wykreśla się z listy zaburzeń homoseksualizm czy fetyszyzm, redukuje się sadomasochizm do pojęcia sadyzmu kompulsywnego, zaburzenia tożsamości płciowej są “zdrowiem seksualnym”.
Płeć w ujęciu biologicznym (męskość i kobiecość) zastąpiono uznaniowym, płynnym i subiektywnym terminem „gender” (wielowariantową „płcią odczuwaną”) oraz „płcią przypisaną przy urodzeniu”. Zaburzenia tożsamości płciowej, teraz definiowane jako „niezgodność płciowa”, w nowej klasyfikacji umieszczono w nowej kategorii nr 17 pt.: „zdrowie seksualne”.
Stworzono kategorię nieszkodliwej pedofilii, zastępując pedofilię pojęciem „zaburzenia pedofilnego” (które występuje w klasyfikacji pod kodem 6D32) klasyfikowanego tylko wtedy, kiedy „działania pedofilne” komuś przeszkadzają, są stałe i uzewnętrzniane w zachowaniu. Otwiera to furtkę dla społecznej tolerancji dla „uczuć pedofilnych”. Zaburzenia seksualne są teraz definiowane jako „zaburzenia parafilne”.
Zaburzenia parafilne, dawniej określane jako „dewiacja seksualna”, „zboczenie seksualne”, „perwersja seksualna” to zaburzenie preferencji seksualnych, rodzaj zaburzenia na tle seksualnym, w którym wystąpienie podniecenia seksualnego i pełnej satysfakcji seksualnej uzależnione jest od pojawienia się specyficznych obiektów (lub osób), rytuałów czy sytuacji, niebędących częścią normalnych seksualnych stymulacji. To mogą być długotrwałe, nawracające, silne, seksualnie podniecające fantazje, seksualne pobudki lub zachowania, które obejmują niezwykłe obiekty, działania lub sytuacje (obiekty nieosobowe, cierpienie lub poniżenie, dzieci, niewyrażające zgody osoby) i powodują klinicznie znaczącą przykrość lub pogorszenie w społecznej, zarobkowej lub innej ważnej dziedzinie funkcjonowania.
Zaburzenia parafilne, które w ICD-10 nazywane zaburzeniami preferencji seksualnych, w ICD-11 pozostały w rozdziale o zaburzeniach psychicznych. Ale usunięto fetyszyzm (F65.0) i transwestytyzm fetyszystyczny (F65.1), ze względu na to, że nie powodują cierpienia ani krzywdy, zdecydowano, że nie powinny być dłużej uznawane za zaburzenia psychiczne. Czy można więc spodziewać się, że ICD-12 pozbędzie się pedofilii jako powodujące satysfakcję, a nie krzywdę czy cierpienia dzieci, które po procesie seksualizacji, zgodnej z zaleceniami edukacji seksualnej WHO, będą świadome co dla nich dobre?
Definitywnie wykreślono z listy zaburzeń homoseksualizm (funkcjonował tu i tak w szczątkowej formie jako homoseksualizm egodystoniczny – F66.1) – co likwiduje podstawę prawną i medyczną do stosowania psychoterapii przez osoby doświadczające niechcianych odczuć homoseksualnych i prowokuje do prześladowania osób i instytucji, które oferowały lub przekazywały informację o tego typu pomocy, co i tak ma już miejsce.
ICD-11 uprawomocnia stosowanie subiektywnego kryterium “dystresu” (dyskomfortu psychicznego) jako podstawy klasyfikacji medycznej czy psychiatrycznej w miejsce obiektywnych faktów, empirii, doświadczenia klinicznego oraz zdrowego rozsądku.
Manipulacje diagnostyką i redefiniowanie pojęć podstawowych (takich jak płeć) wbrew nauce i logice narusza porządek społeczny i naraża przyszłość pokoleń.
Źródła:
https://icd.who.int/browse11/l-m/en#http%3A%2F%2Fid.who.int%2Ficd%2Fentity%2F2110604642
Mariusz Jagora